KORRUPSIO(EU)LEX-i

Shkruan: Nehat Hyseni

Këto ditë shpërtheu si vullkan i  fuqishëm në sipërfaqe e vërteta e tmerrëshme mbi korrupsionin marramendës të prokurorëve dhe gjyqëtarëve ndërkombëtarë që veprojnë në kuadër të misionit europian për vendosjen e drejtësisë dhe për gjykimin e krimeve të rënda në Kosovë.

Ky mision ishte paralajmëruar me shumë pompozitet kohë më parë dhe kishte krijuar imazhin për një mosion i cili në sytë tanë shikohej si shpresë e madhe për çrrënjosjen definitive të krimit e korrupsionit në Kosovë. Shpresat tona ishin tek EULEX-i, që shikohej si "dritë në fund të tunelit", meqë drejtësia vendore ishte plotësisht e paaftë për ta bërë këtë.

 Arsyet për paaftësinë vepruese të drejtësisë vendore konsistonin në shoqërinë skajshmërisht të politizuar kosovare, si dhe të gjyqësisë dhe sistemit politik e juridik të Kosovës të vendosur pas vitit 1999. 

Natyrisht, më tepër bëhej fjalë për kaos se sa për rend e reegull. Gjyqësia vendore e politizuar, më tepër i ngjante një kamuflimi, shtrembërimi dhe stërkeqjeje të drejtësisë së nirëfilltë, se sa drejtësi korrekte dhe të paanëshme, duke ambistuar kryekriminelët e Kosovës dhe duke ua hapur atyre rrugën për ta qeverisur vendin. Kështu, u krijua rrerhi vicioz i shretit dhe drejtësisë së kapur nga krimi i organizuar dhe kriminelët, të cilët më parë kishin kryer krime makabre ndaj shqiptarve të pambrojtur e jetim të Kosovës, kurse tani qeverisnin vendin, duke u shndêrruar në sheikë të Ballkanit, me pasurinē e tyre marramendëse. Kështu, të vetëquajturit "çlirimtarë" në luftë, u shndërruan në robërues shembjellës të frikës, grabitjes e terrorit në paqe.

Në rethana të tilla, ndihmesa e drejtësisë europiane, që na ofrohej me anë të misionit të EULEX-it, konsiderohej si ndihmesa dhe bombardimi i armikut serb nga  NATO në luftë she çlirimi i Kosovës nga Serbia. 

Natyrisht, tani ishin shpresat se shoqëria kosovare do të çlirohej nga krimi dhe korrupsioni në paqe.

Mjerisht, gjithënjë e më tepër shpresat për një shoqëri dhe jetë dinjitoze që e kishim ëndërruar gjatë sundimit të çizmes së egër të soldateskës gjakëpirëse e gjenocidale serbe, me dëbimin e Serbisë dhe çlirimin e Kosovës, nuk po realizoheshin dhe na dolën të ishin utopike. Sa më shumë që kalonte kiha, pritja e ditëve më të mira i ngjante kotësisë së pritjes Beketiane, "Duke pritur Godonë", i cili kurrë nuk do të vijë.

Prandaj edhe ishte e natyrëshme që të pritnim nga drejtësia europiane, e cila në sytë tanê ishte fetishizuar, meqë pritnim "mrekullira" nga ajo. 

Afera e fundit megakorruptive e EULEX-it, që doli këto ditë në sipërfaqe lidhur me gjyqëtarin e italian, i cili kishte qenë gjyqëtar kryesor në gjykimin e krimit të rëndë të rastit të vrasjes së trefisht në Kaçanik, i cili kishte marrë treqind e tridhjetë mijë  (330.000,00) euro ryshfet për lirimin e njërit nga tre të akuzuarit, i cili rrezikonte të denohej me 33 vjet burg. 

Pra, gjyqëtari italian nga Udine e Italisë, Folit, kishte marrë 10.000 euro për çdo vit që ishte akuzuar. S'do mend se ky rast flet qartê për performansën dëshpruese, kompromituese dhe kriminele të  EULEX-it në Kosovë. 

Në vend që të vente rregull, drejtësi e ligj, EULEX-i në Kosovë e bëri të kundërtën, duke qenë skajshmërisht i korruptuar, meqë këtë ia mundësonte imuniteti i prokurorëve dhe ghyqëtarëve tê EULEX-it që kishin mision dhe detyrê të vendosnin drejtësinë në  Kosovë, por vet qëndronin realisht mbi drejtësinë, që ua mundësonte imuniteti i garantuar, që u mundësonte që të vendosnin drejtësi selektive: ara që paguanin para të majme, i shmangeshin ligjit. 

Kurse, as prokurorët e as ghyqëtarët nuk i nënshtroheshin as ligjit kosovar e asnjë ligji tjetër. Kështu, na doli se EULEX-i ishte krijuar sipas parimeve të kohës sê faraonëve tek Egjiptasit e vjetër, për të cilët nuk vlenin ligjet tokësore, meqë ara ishin të deleguar të Zotit!

Prandaj, zhgënjimi i ynë në drejtësinë europiane është i madh dhe ka pasoja katastrofale, meqë nuk kemi alternativë për rrugëdalje nga kjo situatë e tmerrëshme, që do i vriste shpresat e fundit për një ardhmëri më të mirë nê këtë phesë të Ballkanit.

Zhgënjimi spektakolar i shqiptarve në drejtësinë europiane na tronditi thellë nga gjykimi i UEFA-s lidhur me ndeshjen e ndërprerë futbollistike të 14 tetorit 2014 në Beograd, ku u sulmuan fizikisht lojtarët shqiptarë nga tifozët, sigurimi dhe nga disa lojtarë serbë. 

Aty u bindën të gjithë shqiptarët për (pa)drejtësinë europiane.

Pra, aktualisht ndër shqiptarët nê përgjithësi, e veçanërisht tek kosovarët keni një zhgënjim dhe humbje të plotë të besimit ndaj drejtësisë europiane. 

 Se "drejtësia" e EULEX-it ishte diskutabile, herë-herë e çuditëshme dhe selektive vërehej me "konçidenca" të befasishme ishin koordinimet e vendimeve të tij lidhur me ngritjen e aktakuzës nda politikanëve që nuk i shkonin për shtati Qeverisë Thaçi. Rasti i Fatmir Limajt është dëshmia më eklatante e korruptimit të veprimeve të EULEX-it edhe nga PDK-ja, duke shërbyer si mjet dispilinimi të të "rrebeluarve" brenda kësaj partie. 

Rasti i fundit ishte ftesa ndaj Fatmir Limajt në Gjykatë pikërisht në ditën dhe orën e mbajthes së mbledhjes konstituie të Kuvendit të Kosovës, më 17 korrik 2014, në orën 10:00, duke ia pamundësuar atij pjesëmarrjen në mbledhjen e Kuvendit, meqë ftesa gjyqësore ishte imperative dhe e pashtyeshme.

 Kështu ndodhëte edhe me të tjerët, që filluan të dalin nga kontrolli politik i Hashim Thaçit.

 Vallë, si mund të besohet këtu në "rastësi" dhe se EULEX-i nuk ishte vegël e Qeverisë dhe partisë së Hashim Thaçit?!

Pra, nuk mundemi kurrësesi t'i shmangemi dyshimit të bazuar se EULEX-i i koordinonte veprimet e veta hetimore konform nevojave politike të Hashim Thaçit. 

Kurse, meqë tani ka ardhur koha e fundit që të aktivizohen hetimet për një mori deputetësh të PDK-së me dosje të "trashë" të listës së krimeve të rënda dhe korrupsionit, për të cilët duhet formuar Gjykata Speciale, që do merret ekskluzivisht me këto krime.

 Pjesa më e madhe e këtyre "peshqëve" të mëdhenjë janë deputet të zgjedhur të PDK-së në zgjedhjet e parakohëshme parlamentare të 8 qershorit 2014.

Prandaj, PDK nuk është e interesuar kurrësesi që t'i konstituoj Kuvendin dhe Qeverinë e re. 

Aq më pak që të mbetet në opozitë! 

Sepse, poqese do të ishte jashtë qeverisjes, PDK rrezikohet t'i nënshtrohet "shpatës" së drejtësisë së Gjykatës Speciale.

Përvoja e bashkëpunimit të Qeverisë Thaçi me EULEX-in, që i shërbente si vegël e fuqizimit të qeverisjes absolute të Thaçit, synohet të përsëritet edhe tani, meqë shpresohet se edhe Gjykata Speciale do shndërrohej në dështim të radhës, ashtu si misionet paraprake europiane, UNMIK-u dhe EULEX-i.

Se si do të shkojnë proceset, mbetet të shihet. 

Urojmë që sadopak t'i kthehen shpresat këtij populli të shumëvuajtur në mundëdin e vendosjes së drejtësisë në këto troje, që asnjëherë më parë nuk e shijuan si duhet.

Megjithatë, duhet të përpiqemi maksimalisht që t'i kthejmë shpresat në mundësinë e vendosjes së drejtësisë në Kosovë. 

Shpresojmë që të investigohet performansa e EULEX-it dhe të hapet rruga e vendosjes së Gjykatës Speciale, e cila duhet monitoruar dhe duhet t'i kontribuoj heqjes së dyshimeve dhe zhgënjimit tonë në drejtësinë europiane, që do krijonte kushte për dorcimin dhe aftësimin e drejtësisë vendore.

Mbi Shqiptarët dhe "Albanc-at" e Jugosllavisë së Titos

Shkruan: Nehat Hyseni

Ngjarjet antishqiptare në Serbi, më 14 tetor 2014, në stadiumin e Partizanit në Beograd, si dhe vendimi racist i UEFA-s, përveç anës së padëshiruar, megjithatë kanë edhe anën tjetër të medaljes.

 Aty shqiptarët  trajtuan si racë dhe komb i urryer në mënyrë patologjike nga serbët, por pa i ndarë, ata i trajtuan si të bashkuar. 

Kuptohet, në urrejtje dhe shfryrje raciste: "vritini shqiptarêt" dhe duke sharë me fjalorin e tyre të pistë e shtazarak, që nuk mund të përshkruhet me fjalë!

Jugosllavia e Titos, qysh në Kushtetutën e saj të parë të 31 janarit 1946 kishte emërtuar shqiptarët e ndarë nga Shqipëria, në territorin Jugosllav, me termin "Šiptari", për dallim nga shqiptarët e Shqipërisë që emërtoheshin me termin "Albanci". 

Këtë e kishte bërë me djallëzi Titoja, me pretendime për t'i deklaruar si dy kombe të ndara shqiptarët e Shqipërisë nga shqiptarët që kishin mbetur nën Jugosllavi. 

Me këtë veprim synohej që të anuloheshin vendimet e Këshillit Antifashist të Kosovës nga Konferenca e Bujanit, e mbajtur më 31 dhjetor 1943 deri më 2 janar 1944 në Bujan (Shqipëri), ku ishte vendosur që pas luftës Kosova t'i bashkëngjitej Shqipërisë. 

Kështu që regjimi komunist i Titos pretendonte ta mashtroj opinionin    me tezën se nuk bëhej fjalë për të njejtin komb shqiptar, por e madhtronte botën se ishin dy kombe shqiptare: "Albanci" në Shqipëri dhe "Šiptari" në Jugosllavi. 

Prandaj edhe nuk mund të bashkoheshin, sipas regjimit të Jugosllavisë komuniste.

Në fakt, më 14 tetor 2014 në Beograd, shqiptarët edhe ishin të bashkuar, në një ekip të vetëm. Prandaj, aty nuk kishte dilema fare as tek urrejtja serbe, kur ua shanin nënën të gjithë shqiptarve, duke ulëritur "vritini shqiptarët" , pa i ndarë në dy pjesë, apo kombe, siç bënin dikur komunistët serbojugosllavë. 

Kurse, nga ana tjetër nuk kishte dilema fare as tek ekipi shqiptar, meqë që të gjithë ishin objekt i urrejtjes dhe dhunës serbe.

 Aty nuk do ndihmonin as idetë "kozmopolite" të Fatos Lubonjës, Halil Matoshit, Baton Haxhiut dhe të dikujt tjetër nga tarafi i tyre, ashtu si dikur nuk i ndihmoi komunistëve të përbetuar shqiptarokosovarë, të cilët hidhni gurë e dru mbi "nacionalizmin dhe irredentizmin shqiptar".

 Por, të gjithë u bënë viktima të regjimit antishqiptar, duke përfunduar bashkë xhelatët dhe viktimat, në kampet e refugjatëve shqiptarë, të dëbuar nga ushtarët dhe paramilitarët serbë.

Në rethana të këtilla, s'ka se si të mendojnë shqiptarët ndryshe, pos se si të bashkuar do ta kenë më lehtë t'ia dalin me armiqtë shekullorë që i rethojnë, të cilët kurrë nuk hoqën dorë nga oreksi dhe pretendimet e tyre për tokat shqiptare, që i grabitën vazhdimisht ndër shekuj.

Realisht, kutia e Pandorës u hap në gjeopolitikën europiane me politikën aneksioniste të presidenti të Rusisë, Vlladimir Putin, me aneksimin e Krimesë dhe pjesëve të tjera të territorit të Ukrainës.

Prandaj, shqiptarët duhet të përgatiten shpirtërisht për bashkim.

 Mbase, kjo nuk do varet fare nga vullneti i tyre. Pra, jo pse shqiptarët  e duan bashkimin kombëtar në një shtet të vetëm, por sepse aneksionizmi, sa duket, do të imponohet, pavarësisht nga fakti se sa shqiptarët dhe të tjerët e duan apo jo këtë.

"Leksioni" nga Beogradi

Shkruan: Nehat Hyseni

Dhuna dhe urrejtja raciste serbe që shpërtheu më 14 tetor 2014, në stadiumin e Partizanit në Beograd, në ndeshjen futbollistike Serbi-Shqipëri ka ndikuar në unifikimin e të gjithë shqiptarve, kudo që janë. 

Në të vërtetë, shqiptarët e Kosovës, Maqedonisë, Mal të Zi dhe në Luginë të Preshevës, pra të viseve jashtë Shqipërisë Londineze, kanë përvoja shumë të hidhura me serbët, që nga vjeshta e virit 1912, kur këto vise ranë nën regjimin fashist të Serbisë. 

Masakrat shtazarake mbi shqiptarët e këtyre trojeve të tyre stërgjyshore, ishin praktikë që ushtrohej mbi ata pa ndërprerë. Kurse, në vitin 1999 Kosova u çlieua nga zgjedha serbe, por kujtimet e hidhura kanë mbetur në kujtesën e tyre kombëtare.

Prandaj, dhuna ishte e pritëshme dhe nuk i befasoi këta shqiptarë. Përkundrazi, ata ishin mësuar me urrejtjen antishqiptare të serbëve. 

Ndërkaq, sa duket, ata që u befasuan atë mbrëmje të 14 tetorit 2014 në Beograd, ishin shqiptarët e Shqipërisë, meqë u mungonte përvoja e bashkëjetesës me serbët dhe dhuna e urrejtja antishqiptare që i karakterizon ata. 

Kur i shtojmë kësaj edhe përvojën e hidhur të Luftës së Dytë Botërore, kur njësitë e ushtrisë shqiptare morën pjesë në anën e ushtrisë Jugosllave në luftë kundër lëvizjes dhe rrezistencës kombëtare të shqiptarve të Kosovës, atëherë bëhet edhe më qartë keqkuptimi historik brendashqiptar.

Sepse, ne e kishim shumë vështirë t'u sqaronim shqiptarve të Shqipërisë se ne ishim viktima të pafajëshme të  urrejtjes dhe dhunës permanente të fashizmit serb. Shpeshëherë ata na sugjeronin se si duhej të pajtoheshim me serbët dhe se nuk do duhej të ishim aq "kokëfortë", etj.

Por, kësaj radhe, kam përshtypjen se duhet të jenë  bindur përfundimisht dhe të kenë marrë leksionin e duhur se kush janë në të vërtetë serbët.

Ky leksion duhet të jetë mësuar përfundimisht edhe nga shqiptarët e Shqipërisë se ne gjithëmonë ishim viktima të urrejtjes së tyre, kurse ata plasonin të pavërteta për ne në opinionin europian e botërorë.

Prandaj, edhe kësaj here ndodhi që mbi futbollistët shqiptarë u ushtrua dhunë fizike dhe psiqike dhe u sulmuan nga publiku dhe rojat e sigurimit, duke iu vënë realisht jeta në rrezik.

Mirëpo, serbët arritën që të ndikojnë tek Komisioni disiplinor i UEFA-s dhe ta bindin atë për ta dënuar Shqipërinë me humbje të ndeshjes në tavolinë, me 0:3.

Pra, Serbia shunuese, raciste e fashiste, arriti të sigurij fitoren në tavolinë me rezultat 3:0, duke ia hedhur fajin ekipit të Shqipërisë për mos vazhdimin e lojës, edhepse nuk ekzistonin kushtet e sigurisë për këtë, meqë dyzet mijë tifozë të tërbuar serb, kushin rrezikuar realisht jetën e futbollistëve shqiptarë.

Mund të konkludojmë se me këtë rast, Shqipëria mori një leksion brilant nga Serbia, duke ua bërë të qartë urrejtjen e tërbuar antishqiptare dhe aftësinë diplomatike e propagandistike të Serbisë për t'i plasuar  të pavërtetat dhe gënjeshtrat e veta për shqiptarët në opinionin sportiv e politik europian e botërorë. 

Sepse, kemi përshtypjen se pjesa më d madhe e Shqipërisë jetonte mbi "dafina" në naivitetin e vet për kosovarët dhe shqiptarët e tjerë të ish Jugosllavisë ishin "fanatikë" dhe të "pagëdhendur" e nacionalistë. Kurse, shqiptarët e Shqipërisë ishin më të moderuar e të kulturuar. 

Ata madje edhe e mbiçmonin aftësinë mediative e diplomatike të Shqipërisë në Europë, që u vërejtë edhe tek kryetari i Federatës Shqiptare të Futbollit, z. Armand Duka dhe të tjerët.

Prandaj, kjo befasi që erdhi

nda UEFA duhet të na shërbej për tu këndellur dhe për tu bindur se sa shumë punë, mund, përkushtim dhe unitet kombëtar na duhet për t'i bërë ballë armiqësisë dhe urrejtjes së sëmurë antishqiptare të serbëve. 

Sa më parë që të këndellemi dhe mobilizoheni, aq më i vogël do të jetë rreziku dhe dëmet nga ky armik i yni shekullorë dhe e ardhmja e jonë më e sigurtë.

Vendimi skandaloz i UEFA-s dhe dinjiteti i sfiduar i shqiptarve

 

Shkruan: Nehat Hyseni

Vendimi i UEFA-s për ta denuar kombëtaren e futbollit të Shqipërisë me rezultat 3:0 në favor të Serbisë, si dhe denimi i dy ekipeve me të holla nga  100.000 euro, është skandaloz dhe diskriminues. 

Ky vendim është përkdhelës ndaj Serbisë, e cila ka shumë preçedente dhune, brulatiteti dhe krimi në sport. Huliganizmi kriminal i tifozëve serbë, të cilët shprehnin shovinizëm dhe racizëm shtazarak ndaj shqiptarve, duke mos lejuar madje as tifozë të organizuar shqiptarë në stadium, sa duket, nuk u mor fare parasysh nga URFA.

Por, megjithatë, pala shqiptare dhe mediat shqiptare e humbën betejën nga Serbia, në luftën e opinionbërjes ndërkombëtare, meqë dështuan katërcipërisht në informinin efikas të Brukselit dhe në përgjithësi të opinionit europian për gjendjen reale të rrezikimit të jetës së lojtarëve shqiptarë në stadium, si dhe të atyre 50 shqiptarve në VIP tribunë.

Pra, edhe në sport, ashtu si edhe në politikë, Serbia si xhelat i etur për gjak shqiptari, ia doli që ta imponoj rolin e viktimës. Kjo është një fitore politike e radhës 

ndaj shqiptarve të paaftë për ta dëshmuar para botës realitetin trishtues, madje kanibalist të Serbisë dhe atmosferës së tifozerisë serbe në tribuna që kishin rënë në trans duke shfryrë urrejtjen mesjetare antishqiptare dhe antinjerëzore. 

Mjerisht, pala shqiptare jetonte e dehur nga vetëbindja se e fituan ndeshjen në tavolinë, duke e nënçmuar aftësinë e fuqishme të Serbisë si xhelat i pangopshëm me urrejtje antishqiptare, që ka makineri lobuese kudo në Europë, ku ajo me sukses paraqitet si viktimë.

Kjo shkollë e marrë e 14 tetorit 2014 në Beograd ka rëndësi të madhe për neve shqiptarët nga dy anët e kufirit edhe për faktin se për herë të parë shqiptarët e Kosovës dhe Shqipërisë ishin bashkë, ndoshta jo aq shumë për faktin se  luhej një ndeshje futbollistike me karakter kompetitiv për kualifikim në kampoonatin europian 2016 në Paris, por leksioni i vetëdijësimit të shqiptarve të Shqipërisë dhe disa snobitëve kosovarë, si puna e Halil Matoshit, Baton Haxhiut, Fatos Lubonjës dhe të tjerëve, të cilët na shesin "europianizëm" me shumicë, duke dashur të dallojnë me "superioritetin" e tyre snobist, fshataresk e kuaziintelektual.

Pra, ky leksion qē u mor nga Serbia më 14 tetor 2014 dhe vendimi i sotëm i UEFA-s, më 24 tetor, na ka treguar më së miri se ku e kemi aktualisht vendin na shqiptarët në Ballkan.

 Pra, e kemi vendin si "maca nën tërvezë" në sport, ashtu si edhe në politikën europiane, duke qenë totalisht të paaftë që ta plasojmë të vërtetën dhe realitetin tonë në tregun mediatik dhe në qarqet vendimmarrëse sportive e politike të Europës.

Ndoshta na mbetet i vetmi ngushëllim se tani jemi bërë bashkë në mendime të gjithë shqiptarët në Ballkan, duke thyer bindjet e gabuara se duhet të sillemi si një komb i pandarë. 

Edhe ata që ishin më të "moderuar" dje, duhet ta kuptojnë sot se duhet të jemi unikë, ndoshta jo aq pse e dojmë aq ahumë veten, por më tepër për faktin se të tjerët ma shikojnë tê tjerët.

 Ashtu ishte dikur, sidomos kah fundi i Jugosllavisë TItiste, kur kreu politik kosovar me servilitet tragjikomik pranonte ndarjen antishqiptare në "shqiptarë të ndershëm" dhe të tjerët. Ata tepër vonë e kuptuan realitetin tragjik të kësaj (vetë) ndarjeje. 

Mbase, edhe këta "shqiptarë të ndershëm" që i përmenda, këndej e andej kufirit duhet ta kuptojnë se duhet të jenë shqiptarë normal, para se të (vetë) deklarohen dhe të (vetë) shpallen si "europian", intelektual dhe të dijshëm, që i përkasin këtij populli të (pa) dijshëm, të (pa) kulturuar e të (pa) civiluar.

Prandaj, FSHF, FKF duhet të mobilizohen që të ankimojnë ndaj vendimit diskriminues të UEFA-s dhe ta argumentojnë racizmin serb, si rrezik real për sportin, sportistët dhe tifozerinë sportive.

Mosreagimi i Presidencës së dhe Qeverisë në ikje të Kosovës lidhur me vendimin e UEFA-s për denimin drakonik, të pakuptueshëm dhe absurd të kombëtares së Shqipërisë me rezultat 0:3 dhe me 100.000 euro gjobë për shkak të ndërprerjes së ndeshjes futbollistike Serbi- Shqipëri, të 14 tetorit 2014 në Beograd, paraqet një gjendje të mjerueshme në të cilën gjendet aktualisht Kosova, e cila ka mbetur pa lidership të mirëfilltë, që t'i del zot kombit dhe vendit të vet.

Katandisja aktuale e Kosovës, të mbetur qe pothuajse pesë muaj pa konstituim të Kuvendit dhe pa Qeveri na flet  qartë për jomoralitetin dhe mentalitetin tonë shtetrrënues dhe egocentrizmin shkatërrimtar, që kur është fjala për raporret midis nesh, bëhemi copa dhe tregohemi maksimalisht jotolerant, kokëfortë dhe kokëfortë e këmbëngulês deri në

absurd, kurse në raport me Serbinë tregohemi inferior deri në absurd. 

Sikur të ishte ndryshe, nuk do ta kishim humbur Mitrovicën e veriut dhe nuk do lëshonim aq keq pe ndaj serbêve në Marrëveshjen e Brukselit të 19 prillit 2013, si dhe në të gjitha raundet e Dialogut të Brukselit, ku u harruan fare shqiptarët e Luginës së Preshevës, u tradhëtuan pa fije turpi e mëshire dhe u lanë pamëshirshëm në "gojën e ujkut" të qeverisë antishqiptare të Serbisë.

Mjerisht, edhe politika shqiptare e kryeministrit Edi Rama, nuk i doli  zot ekipit të Shqipërisë, u tregua skajshmërisht servile ndaj Serbisë, duke mos treguar as dinjitetin minimal dhe duke u gjunjëzuar në mënyrë të turpëshme ndaj Serbisë. 

Kurse, lojtarët e ekipit kombëtar treguan heroizëm dhe dinjitet kombëtar për admirim, meqë luajtën në mënyrë brilante dhe nuk lejuan përdhosjen e simboleve kombëtare në stadiumin e Partizanit në Beograd.

Edi Rama, me pranimin e pa kusht për ta vizituar Beogradin pas sharjeve dhe fyerjeve primitive e raciste të Presidentit Nikoliq dhe të kryeministrit Vuçiq, pranoi me përultësi vetëfajësinë e kombëtares shqiptare dhe ia hapi rrugën UEFA-s për të marrë vendimin diskriminues dhe absurd për denimin e ekipit tonë, që u kanosej rreziku me jetë.

Kjo flet shumë qartë për krizën morale dhe identitare të lidershipit shqiptar në të dy anët e kufirit, që është zhytur në korrupsion dhe krim dhe tregohen të butë si qengji, të friguar si lepuri, si dhe puthadorë të padinjitetshëm ndaj të tjerëve, kurse ndaj popullit të vet shpeshë i tregojnë dhëmbët dhe tregohen si ujqë të pangopshëm dhe të tmerrshëm.

Shfryrje e histerisë antishqiptare të primitiivizmit serb

Shkruan: Nehat Hyseni

Ndeshja e futbollit Serbi-Shqipëri, më 14 tetor 2014 në Beograd, hodhi në sipërfaqe tërë urrejtjen nacionalshoveniste të serbëve dhe shfryerjen e tërbimit e antishqiptarizmit,  që u manifestua në mënyrën më primitive dhe më të fëlliqur në tribunat e ekipit të "Partizanit", të 40.000  tifozëve (të çmendur) serbë.

Kjo ndeshje futbollistike ishte më tepër se lojë futbolli, ashtu si edhe shumica e ndeshjeve sportive kudo në Ballkan, ku proçeset e retarduara socio-politike na e rikthejnë euforinë nacional-shoviniste, që Europa e tejakoloi qysh në shekullin e XIX dhe në gjysmën e parë të shekullit XX. 

Kësaj radhe, kjo ndeshje futbolli ishte  e përmasave përtej shteteve respektive, Serbi-Shqipëri, meqë ekipi shqiptar ishte i përbërë përgjysmë edhe me futbollistë nga Kosova. Pra, faktikisht kjo ndeshje midis shqiptarve dhe serbëve.

Si duket, Reliktet e primitivizmit nacional-shovinist antishqiptar, janë ruajtur e kultivuar më shumë se askund tjetër, tek dy fqinjët tanë. Greqia dhe Serbia. 

Kuptohet, që të dyja këto shtete shoveniste dhe skajshmërisht antishqiptare, janë të frymëzuara dhe mbështetura nga babai i pansllavizmit dhe panortodoksizmit, BRSS-së komuniste të Stalinit, Brezhnjevit dhe të tjerëve, kurse tani nga Rusia dhe despoti apo "Hitleri i shekullit XXI", Vlladimir Putin, i cili  të nesërmen, më 15 tetor 2014, me rastin e kremtimit të 70 vjetorit të "çlirimit të Beogradit",  e vizitoi Serbinë, me një paradë ushtarake të paparë në Serbinë postjugosllave.

Aty Serbia i tregoi "muskujt", kurse Putini do shfaqet i krekosur me kompleksin e tij trupshkurtër, pothuajse të shkurtabiqit, në krahasim me nikoqirët e tij "vëllezërit" e (pa)dëgjueshëm sllavë, si "baba" i pansllavizmit.

Kjo ndeshje futbolli, pra ishte më shumê se futboll, meqë edhe pretendimet ishin të tilla. 

Më parë, Serbia ishte mësuar që shqiptarêt t'i shkelë e poshtëroj pa kufi, duke i nënçmuar më shumë se sa duke i urrejtur. Një lloj i poshtrimurrejtjes, apo urrejtjeposhtrimi.

Të ju them të drejtën, meqê kam studiuar në Sarajevë, atje ne studentët shqiptarë ndesheshim në çdo hap me nënçmime, "shiptari" , "shiftari", etj.

 Skenat më të tmerrëshme ishin në Bashçarshi, ku shqiptarët grumbulloheshin, me litarët që i hidhnin mbi qafë, disa të tjerë me sharra në dorë,  të tjerët me karrocat hamall, duke pritur punë,  në borë e shi si argat për të punuar punët më të rënda dhe më të pista e të padenja, vetëm që ta fitojnë kafshatën e gojës për familjet e tyre në Kosovë e Maqedoni,  që regjimi i Titos ua kishte siguruar me "vëllazërim bashkimin".

Poashtu edhe në studimet e mia postdiplomike tê magjistraturës në Beograd, skenat afër përmendores së Vuk Karaxhiqit, ku grumbullohej turma e pafund e shqiptarve për të shitur fuqinë e tyre fizike për të sharruar dru pë zotërinjtë serbë, për ta futur qymyrin nëpër poddumet dhe depot serbe, apo pêr të kryer ndonjë punë tjetër të rëndë fizike apo të pistê, që nuk denjonin "zotërinjtë serbë" t'i kryenin vet, meqë ato i kryenin "shërbëtorët shqiptarë".

 

Mund të duket paradoksale, por ne studentët shqiptarê më tepër e duronim dhe toleronim urrejtjen dhe shovenizmin ndaj shqiptarve, e shumë më pak poshtërimin. 

Po, po, poshtërimin nuk mund ta duronim! Prandaj, në Sarajevë dhe në Beograd ndodhnin shumë shpeshë ekscese dhe konflikte e rrafje masive midis grupesh të shqiptarve dhe serbëve.

Pse ne studentët shqiptarë e duronim më lehtë urrejtjen ndaj nesh se sa nënçmimin?

Sepse, ta urresh ndokend nuk do të thotë se doemos ata duhet të jenë të këqinjë. 

Përkundrazi, ajo urrejtje mund të jetë rezultat i rivalitetit politik, kulturorë e kombëtarë dhe kombi i urryer mund të jetë më i përparuar e civilizuar, si psh. raporti midis francezëve dhe gjermanēve, serbëve e sllovenëve, serbëve e kroatëve, etj.

Por, kur ishte fjala për shqiptarët, ata kishin një paragjykim të tmerrshëm se ne jemi komb i "pacivilizuar", i "pakulturuar", "primitiv", etj. duke na konsideruar si racë më të ulët, edhepse ne studentët shqiptarë tregonim sjellje dhe sukses shumë më të lartë se serbët, edhepse studionim në gjuhë joamëtare.

Ky realitet i nënçmimit dhe poshtërimit të shqiptarve nuk ka ndryshuar fare as tani në Serbi. Anketat e bëra të opinionit serb tregojnë se në Serbi aktualisht nënçmohen dhe urrehen më së tepërmi romët, homoseksualët dhe shqiptarët. 

Derisa urrejtja racore serbe ndaj romëve "arsyetohet" në Serbi me nivelin e tyre primitivë, urrejtja ndaj homoseksualëve bëhet për arsye morale, urrejtja ndaj shqiptarve ka të bëjë me nënçmimin e tyre si komb i civilizuar, i cili, po të konsolidohej në pikëpamje shtetformuese, dmth që t'i përfshijë të gjithë shqiptarët në një shtet, atëherë do ndryshonte fare gjeopolitika e Ballkanit. 

Atëherë do sfidohej roli i Serbisë si "xhandar i Ballkanit", me mbështetjen e "vëllait të madh", Rusisë, vegël e së cilës është Serbia. Kjo u ridëshmua qartë edhe nga mikpritja ekzaltuese serbe ndaj Putinit.

Por helikopteri, apo droni i lëshuar mbi stadiumin e Partizanit në Beograd, gjatë ndeshjes futbollistike Serbi-Shqipëri, tregoi qartë se sa lehtë mund të provokohet nacionalshovinizmi dhe fashizmi serb, që paraqet njërin nga aktet më barbare të pisllëkut moral që e karakterizon këtë komb, që shikuar nga niveli paracivilizues i tyre në tribuna, dëshmon qartë se këta janë larg, madje shumë larg civilizimit dhe Europës.

Ky iracionalitet i shfryerjes banale të pisllëkut serb me këtë radt dëshmoi përveç urrejtjes shizofrenike antishqiptare, edhe frikën e tyre dhe paaftësinë për ta kuptuar realitetin e ri në Ballkan, se tani kemi dy shtete shqiptare dhe se dhjetë milion shqiptarët ishin tifozë për ekipin e tyre kombëtar. Ky realitet që përjetohet me frikën she tmerrin iracional të nacionalshovinizmit serb ka të bëjë edhe me faktin se serbët po zvogëlohet për çdo vit për reth 40.000 ( dyzet mijë), kurse shqiptarët po shtohen në mënyrë të pandalshme.

Prandaj, shqiptarët tani, në sytë e errët të nacionalshovenistëve serbë janë duke u shikuar si rrezik i Ballkanit, meqë janë duke u shtuar në mënyrë të pandalëshme dhe kanë pretendim Europën e civilizuar, janë anëtarë të NATO-s si aleancë më e fuqishme ushtarake në botë, si dhe kanë krijuar partneritet strategjik me superfuqinë botërore, SHBA-në, që paraqet "fanar" të demokracisë në botë, për dallim nga aleati i Serbisë, Rusia me pikëpamje të errëta të urrejtjes mesjetare.

Kriza politike aktuale, përvojë e vlefshme e shtetndërtimit

Shkruan: Nehat Hyseni

Kriza e tejzgjatur  institucinale e politike që tani më ka hyrë në muajin e pestë, ka shkaktuar  shumë dëme në ekonominë dhe në sektore të ndryshme të jetës institucionale në Kosovë.

Disa nga ato dëme dhe pasoja negative, ndoshta do të mund të riparohen, por pjesa më e madhe e tyre, mjerisht, do të ndihen gjatë kohë, meqë vështirë mund të evitohen. 

"Fëmijëria" e shtendërtimit të Republikës së Kosovës i ngjanë sëmundjeve fëmirore të njeriut, meqë mund ta godasin në periudhën e brishtë të fillimeve të shtetëndërtimir dhe të zhvillimit. 

Kështu psh, sikur që foshnjet dhe fëmijtë, sidomos në moshën e herëshme i sulmojnë sëmundjet e fruthit, lia e qenit dhe një mori sëmundjesh të tjera, që përpara kanë bërë kërdinë mbi popullatën e pambrojtur dhe të paaftë për tejkalimin e sfidave të tilla.

Edhepse ndoshta nuk mund të bëhen krahasime të tilla, megjithatë këtë e bëra sa për të qartësuar momentumin politik aktual që aktualisht na duket si pa rrugëdalje. 

Por, përveç dëmeve dhe pësimeve eventuale, që llogaritet se mund të jenë të mëdha, mendoj se, megjithatë, nga kjo situatë Republika e Kosovës do të del me përvoja të vyeshme dhe mësime të domosdoshme, edhepse (ndoshta) kostoja do të jetë tepër e lartë.

Cilat do të jenë dobitë dhe mësimet nga kriza politike aktuale?

E para e punës, është çështja defekteve dhe mangësive juridike të Kushtetutës së Kosovës. 

Po të mos shkaktohej kriza politike aktuale, ato  sigurisht se nuk do të vëreheshin, por që do të mund të shfaqeshin në të ardhmen, ndoshta edhe më keq se tani. 

Prandaj, tani kemi mësuar se si duhet hartuar Kushtetuta dhe ku janë dobësitë dhe mangësitë e saj dhe mazhoranca që do ta qeverisë  vendin, do ti qaset menjëherë ndryshimit dhe amendamentimit të saj, duke i inkorporuar zgjidhjet që do i eliminonin mangësitë që mundësuan këtë krizë.

Pastaj, nga kjo krizë do ta kemi një maturim apo pjekuri më të madhe politike që konsiston në grupime politike bipolare, apo dypalëshe, si dy pole politike rivale, për dallim të mishmashit dhe parcializimit të opsioneve politike në shumë parti ose grupime politike konkurrente. 

Ashtu si është në Amerikë, ku garojnë dy opsione (Republikanët dhe Demokratët), në shqipëri PD dhe PS, etj., edhe në Kosovë, për dallim nga kohërat e mëherëshme, aktualisht kemi dy grupime politike, 

Pra, do të dalim nga kjo krizë politike me përvoja të reja të spektrit tonë politik.

Ma merr mendja se kjo do të sjellë dispiplinim të skenës garuese të politikës kosovare, meqë programet politike të shumë partive politike që shpalosen gjatë fushatave parazgjedhore duken joserioze dhe më tepër i ngjajnë regjistrit të dëshirave se sa programeve pragmatike që do e ndryshonë realitetin politik, për shkak të pamundësisë së qeverisjes pa grupime apo koalicione politike që arrijnë shumicën absolute, si parakusht për marrjen e pushtetit dhe qeverisjen e vendit. 

 Zbatimi i programeve politike dhe premtime e parazgjedhore, në kushtet e copëzimit të spektrit politik në shumë opsione dhe një mori partishë të vogla, bëhej e pamundur për tu kontrolluar nga votuesit, meqë përgjegjësia politike ishte tejet disperzive, e fragmentarizuar dhe faji për dobësitë dhe gabimet e qeverisjes shpërndahej në shumë subjekte politike. 

Për këtë arsye, kjo krizë politike paraqet një përvojë të domosdoshme, nga e cila do të dalim më të ditur dhe më të fortë. 

Urojmë që kostoja e këtyre mësimeve  nga pësimet dhe pasojat të mos jetë tepër e lartë. 

Prandaj, na nevoitet shumë durim dhe urtësi për tejkalim sa më të suksesshëm të krizës dhe sfidave politike aktuale, për të ndërtuar një të ardhme sa më të mirë të shtetndërtimit dhe pjekurisë së politikbërjes së forcave politike dhe shoqërisë së Kosovës.

Rrjedhimisht, edhe poqese  nuk arrihet ndonjë marrëveshje politike për tejkalumin e krizës politike aktuale dhe shpallen zgjedhjet e jashtëzakonëshme parlamentare, koalicionet e ardhëshme parazgjedhore do të kenë pakë a shumë pamjen e dy blloqeve politike. 

Natyrisht, me shumë pak ndryshime, sepse edhe fushata parazgjedhore për zgjedhjet e parakohëshme parlamentare kishte një agjendë kryesore, heqjen e (keq) qeverisjes Thaçi, të cilën nuk mundën ta realizojnë asnjëra parti politike si e vetme. 

Edhepse shpresoi shumë LDK se do ta arrijë këtë, megjithatë as ajo nuk ia doli. Prandaj, ajo u detyura të bëjë koalicion paszgjedhor me AAK-në dhe Nismën dhe më pas edhe me Lëvizjen Vetëvendosje, duke krijuar Koalicionin LVAN.

Prandaj, koalicionet e ardhëshme për zgjedhjet eventuale të jashtëzakonëshme parlamentare, mendoj se edhe ato do të  kenë këtë përbërje: PDK me AD-në e Edita Tahirit dhe PD-në, eventualisht edhe AKR-në e Behgjet Pacollit,  PL e Gjergj Dedajt dhe me PSD-në e Agim Çekut.

Kurse, koalicionit aktual LDK, Lëvizja Vetëvendosje, AAK dhe Nisma, do të mund t'i bashkëngjitej eventualisht PD dhe AKR. Në atë rast, ndoshta AAK do mund t'i bashkëngjitej PDK-së (?). 

Por, gjithësesi do të kishim vetëm dy blloqe politike, dhe ndoshta do të zvogëlohej diferenca e tanishme midis tyre, apo do të rritej edhe më tepër, varësisht  ga përcaktimet e AKR-së dhe PD-së, që mund t'i bashkëngjiten njërit apo tjetrit bllok. Zgjedhjet e jashtëzakonëshme parlamentare, ndoshta do të mund ta sfidonin edhe Koalicionin paszgjedhor LVAN, meqë do të ndryshonte marrëveshja aktuale për postin e kryeministrit. LDK zor se do t'ia lëshonte këtë post AAK-së, sepse ekziston mundësia reale se do të humbëte shumë nga pakënaqësitë reale të votuesve që do të mund t'ia zvogëlonte mbështetjet tek elektorati i vet.

Por, megjithatë fitorja shpresoj se do t'i takoj Koalicionit LVAN, e cila do ta arrijë shumicën absolute, meqë (keq)qeverisja e pushtetmbajtësve aktualë ka krijuar qëndrim negativ tek votuesit, të cilët gjithësesi do të jenë më të disponuar për të votuar për ndryshimin e pushtetit aktual. 

Vizita e Edi Ramës në Beograd dhe shqetësimete shqiptarve në Serbi

Shkruan: Nehat Hyseni

Po afrohet 22 tetori 2014, dita kur Kryeministri aktual iShqipërisë, Edi Rama, pas shumë paralajmërimesh, hamendjesh e shtyerjesh, më në fund, do ta vizitojzyrtarisht Beogradin.
Kjo vizitë po bëhet 68 vjet pas vizitës së paraardhësitpartiak të tij, Enver Hoxhës, në vitin 1946, Josip Broz Titosnë Beograd.
Në veprën e tij "Titistët", që e botoi shumë kohë më pas, Enver Hoxha përshkruan detaje nga ajo vizitë. I veshur me uniformë ushtarake, ai i përshkruan vështirësitë që kishtepasur për ta kompletuar atë dhe detyrohet që t'i huazojpanollonat dhe xhaketën nga të tjerët. 

Me të arritur në Beograd, si i entuziazmuar që ishte me idetë "proletare" dhe me parullën marksiste "Proletarë tëtë gjithë Botës, bashkohuni"! Enver Hoxha atëbot qenkabefasuar, madje dhe shokuar kur e kishte takuar Titon, icili ishte i veshur si "mbret dhe jetonte në luks të lartë"!
 Ky shkëlqim i "luksit mbretëror" të Titos, atëherë ia paskapasë turbulluar mendjen "proletarit" shqiptar, EnverHoxha!
 Kështu, meqë Titoja ia paska turbulluar mendjen"proletarit" shqiptar me luksin marramendës të tij, aigjithashtu kishte arritur ta bindë kokën e "turbulluar" tëEnver Hoxhës, se çështja e marrëveshjes së mëherëshmee bashkimit të Kosovës me Shqipërinë, "duhej lënë për mëvonë"!
Enver Hoxha e paska tejkaluar këtë "imtësi" dhe i dehurme idetë e "internacionalizmit proletarë" atëbotë, pas takimit me Titon, kishte vizituar edhe "vëllezërit" e republikave tjera, por jo edhe "miqtë kosovarë", që kishinbërë përgatitje dhe e pritnin me eufori "vëllazërore".
Kjo mospërfillje ndaj Kosovës i kishte hidhëruar, dëshpruar e zhgënjyer tmerrësisht komunistët shqiptarë tëKosovës, do të shkruante shumë vite më vonë, në kujtimete tij "kryekomunisti" i Kosovës, Fadil Hoxha.

Ashtu ishte 68 vjet më parë, kur Shqipëria dhe Jugosllaviakishin marëdhënie të “shkëlqyeshme dhe vëllazërore”, meqë i bashkonte ideologjia komuniste dhe“internacionalizmi proletar”, e mbi të gjitha “vëllazëria dhemiqësia e ndërsjellë”. Kurse, dy vjet më vonë, në vitin1948, kjo miqësi dhe “vëllazëri” me Jugosllavinë dhe Titonu prishë, u shndërrua në armiqësi dhe u vendos “muri iBerlinit” midis këtyre dy shteteve, që do t’i ndaj familjetshqiptare deri në vitet 90-ta.

Pra, kjo ishte me pak fjalë historia e vizitës së EnverHoxhës dhe gjendja marrëdhënieve të mëpasme midis Shqipërisë dhe Kosovës.

Kurse tani, në vitin 2014, Kosova është ndarë nga Serbia dhe është njohur pavarësia e saj nga mbi 107 shtete dheEdi Rama është duke e vizituar Serbinë, e cila ka mbeturpa pesë republikat “simotra” dhe Kosovën, që janë bërështete të pavarura. Kurse, në Serbi kanë mbeturshqiptarët e Preshevës, Bujanocit, Medvegjës, nëBeograd dhe Vojvodinë, që të gjithë së bashku janë mbi70.000 (shtatëdhjetë mijë.

Këta shqiptarë që aktualisht jetojnë në Serbi janë tëdiskriminuar skajshmërisht nga regjimi antishqiptar iSerbisë, i cili në vitin 2002 kishte miratuar tëashtuquajturin “Planin sekret” pë r shpërnguljen dhebëbimin permanent të shqiptarve nga Serbia. 

Pasojat dhe efektet e atij Plani janë evidente, meqëshqiptarët në Beograd dhe Vojvodinë e gjithandej nëpërSerbi, numëronin shumë më tepër se 155.000 (njëqind e pesëdhjetë e pesë mijë). Vetëm në Luginë të Preshevës, që përfshinë Preshevën, Bujanocin dhe Medvegjën, jetonin mbi 100.000 shqiptarë, kurse në Beograd reth 40-45 mijë dhe në Vojvodinë reth 15 mijë shqiptarë.

Kurse, tani Medvegja ka mbetur me vetë 10 % nga numri I dikurshëm i shqiptarve, nga Bujanoci janë shpërngulurreth 35-40%, nga Presheva reth 30%, si dhe nga Beogradidhe Vojvodina janë shpërngulur reth 95% e shqiptarve. Kështu që aktualisht në Luginë jeton më pak se gjysma e shqiptarve, në krahasim me vitet 90-ta, dmth. nga 155 mijë, kanë mbetur gjithsej vetëm reth 70 mijë shqiptarë. 

Shpresojmë që këto shqetësime të diskriminimit dheshpërnguljes së shqiptarve nga Serbia, që ka marrëpërmasa të ekzodit të shkaktuar nga shteti i Serbisë përspastrimin etnik të shqiptarve nga Serbia, duhet taparaqes Kryeministri i Shqipërisë Edi Rama, në takiminme homologun e tij Aleksandar Vuçiq, më 22 tetor 2014 nëBeograd.

Gjithashtu, Edi Rama duhet ta prezentoj edhe shqetësimine mospërfshirjes së çështjes së shqiptarve të Luginës nëDialogun e Brukselit dhe duhet t’i del zot vëllezërve të vet shqiptarë që jetojnë në Serbi, ashtu si Kosova kujdesetpër serbët e Kosovës. 

Presim që zoti Rama t’i paraqesë në mënyrë të denjë, sikryeministër i shtetit amë, të gjitha shqetësimet dheproblemet e shqiptarve të Luginës në arsim, rethmungesës së teksteve mësimore, për flamurin kombëtar, gjykatat, gjendjen ekonomike e sociale të mjerueshme dhepër thellimin e diferencave për shkak të ngecjespermanente të Luginës në zhvillim, të ardhurat kombëtare“per capita” tani janë 7 (shtatë) herë më të ulëta ngamesatarja e Serbisë, si dhe për problemet tjera tëshqiptarve të Luginës së Preshevës.

Natyrisht se presim që z. Rama  ta paraqes fuqishëmqëndrimin e të gjithë shqiptarve kundër propozimit serbo-rus për “shkëmbim territoresh” midis Kosovës dhe Serbisëdhe kundër ndarjes së Kosovs, duke i demaskuar dhe qortuar publikisht edhe disa liderë shqiptarë të Luginës, që publikisht  e kishin mbështetur gjatë kohë këtëpropozim makabër serbo-rus.

Pritjet tona janë për përmirësim të kushteve të jetës dhepër heqjen e diskriminimit, ndaljen e shpërnguljes dhe përmirëqenie të shqiptarve në Serbi, pas vizitës së z. Rama në Beograd. Mbase, kjo do (duhej) të ishte agjendëkryesore e vizitës së tij në Beograd. 

Andaj, presim që, për dallim nga Enver Hoxha që nuk ivizitoi “miqtë” (vëllezërit) e tij kosovarë, që  Edi Rama t’itakoj  vëllezërit e tij shqiptarë, në Beograd apo në Luginëtë Preshevës.